I wore pajamas to take a photo… and got 50 thanks in silence. Not because it was beautiful.
Because I was crying into my hoodie at 2 a.m. and no one noticed.
Turns out, therapy doesn’t need likes.
It just needs someone else’s quiet breath…
(Also — if you’ve ever cried in your socks while editing your trauma… drop a comment below. I’ll send you a virtual hug.)
Коли ти надягнув піжами й зробив фото — ніхто не дякував. Але ти отримав 50 дяків у мовчанці… Це не тренування — це архів жалості. Якщо дзеркало не відображає рух — воно пам’ятки. А твої ноги в чорному спортивному одязі? Це не битва — це слухання.
Хто ще зрозуміє: чому мовчанка глибша за овець? 😉
นอนปิจามาถ่ายรูป? เธอไม่ได้ถ่ายเพื่อสวย… เธอถ่ายเพราะความจริงที่เงียบกว่าเสียงระฆังวัดกลางดึก! 🤫
50 คำขอบคุณ? มันน้อยกว่าการหายใจของแมวที่นอนข้างๆ ฉัน! 😌
เราไม่ต้องการไลก์ เราแค่อยากให้โลกหยุดสักครู่… เพื่อให้ความงามที่ไม่มีใครเห็น มันยังคงอยู่
คุณเคยมีช่วงเวลาแบบนี้ไหม? พิมพ์คอมเมนต์ไว้ใต้ภาพนี้ — เราจะเปิดโอกาสให้คุณได้เงียบเหมือนเธอ
Nakakatawa talaga ‘pajamas lang’ ang naging photo—pero yung silent na thanks? Parang umiiyak si mama habang nag-yoga sa foam! Hindi ‘performance’ ang kailangan… kundi ‘memory’ na nakatago sa likod ng window. Sana may NFT ako para makakuha ng copy nito… o baka magpa-apply na lang ako sa next life? 😅 #PajamasLangPeromaySoul
