夜の無名さに救われた

『誰も見てないから』って言い訳で、つい洗顔後の鏡越しに自己嫌悪してたけど… この記事読んで、『ああ、俺もただそこにいたい』って思えた。

ライトは要らない？

誰かが見てくれないと価値がないって…それ、昔の自分と今のお前、どっちが本当の奴？ 俺は今夜、照明もカメラもオフにして、ただ座ってるだけ。それでも心は満たされてる。

無駄な演技は卒業だ

『いいね』とか『フォロー』とか求めてない。ただ『ここにいる』って感じたいだけ。 あなたも今日、誰にも気づかれず「存在」してみませんか？

→ 誰も見てない夜でも、あなたは光ってるよ。ほんのちょっとだけ。

#静けさ #無関係な愛 #夜の自由 みんなどう思う？コメント欄で語り合おう！

เงาคือพลังสุดท้าย

ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า…ความมีชีวิตอยู่กับการไม่ต้องถูกมองเห็นเลยด้วยซ้ำ

เธอเคยแค่ ‘เป็น’ ไหม? ไม่ได้ยิ้มให้ใครดู ไม่ได้จัดแสงให้สวยในกล้อง แค่นั่งนิ่งๆ กับโคมไฟเก่าๆ แบบคนที่ลืมตัวเองไปแล้ว แต่มันกลับ… มีพลังกว่าแม่งทำอะไรก็ตาม!

ฟังดูเหมือนบ้าใช่มั๊ย?

แต่นี่คือการปฏิวัติแบบเงียบๆ ไม่ต้องขออนุญาตใครให้รู้สึกเต็มที่ แค่มีพื้นที่เล็กๆ เพื่อหายใจและอยู่กับตัวเอง ก็พอแล้ว—ไม่ต้องเป็นดาราในเรื่องของโลกนี้หรอก แค่อยู่ในเรื่องของเธอเองก็เพียงพอแล้ว

[ภาพ: มือหญิงกำลังจับเส้นผมช้าๆ ใต้แสงโคมไฟ ส่วนผ้าลูกไม้ขาวลอยอยู่ข้างกรอบภาพ]

เอาละ…你们觉得呢? ถ้าวันหนึ่งเราหยุดเล่นละคร…จะเหลืออะไรไว้บ้าง? มาแชร์กันในคอมเมนต์เลย! 🌙✨