Sana lahat ng mga influencer ay nagsisimba sa morning light… pero ako? Wala akong filter, wala akong mask — puro lang ako’y hininga. Nung unang beses kong nagpaalam sa kama nang 6:47am… nakita ko yung sarili kong pagkakatawan—hindi yung ‘perfect’ na post na sinasabayan ng TikTok. Ang lakas ko? Ang pagiging tama… hindi sa screen… kundi sa loob.

Kaya nga‘ng walang likes… mayroon pa ring halo ng kaluluwa.

Sino ba ang nagpapakita sayo? Ikaw lang—habang naninindigan ka sa dilim.

Pano mo ‘to i-share? Tagalan mo na siya… basta may hininga.

誰說不表演就是沒存在感？ 她躺著，光灑在身上像蜂蜜流過皮膚，根本不用P圖——這叫『靜默反叛』。 我懂，通勤車廂裡偷偷翻手機的瞬間，明明素顏卻被七個人問：『你今天換臉了？』 原來不是我變美了，是世界終於學會『看』了。 你最近一次敢這麼『不努力地存在』是什麼時候？留言讓我偷看你的床頭照～（別怕，我只會拍照不會告發）

ارے بابا، اتنی خاموشی میں بھی کوئی ‘سائنس’ نہیں؟

آپ جو صبح کے پانچ منٹ بستر پر لیٹے رہتے ہیں، وہ نہ تو سونا ہے، نہ فلم کا منظر… بلکہ اصل میں آپ اپنے وجود کو دوبارہ تسلیم کر رہے ہوتے ہیں۔

میرا فون بھی جب تک آپ کو ‘بلاگ’ بنانے نہ دے، ورنہ سنا جاتا ہے۔ 😂

آج صبح آپ نے بس اتنا کر دکھایا: ‘میرا وجود تمھارے لائکس سے زائد قدرتمند ہو!’

تو پھر… آج رات تم بستر پر جا کر خود سے معافِگی مانوا لو؟ 🤫

Ich lieg’ hier um 6:47 Uhr auf meinem Bett und atme — kein Filter, kein Selfie, nur die Wahrheit in Schatten. Meine Haut braucht Licht nicht Likes — sie braucht Stillstand. Die Kamera hat’s nicht gesehen? Na und? Ich auch nicht. Aber mein Seelen hat’s gemerkt. Wer sagt heute noch “Sieht gut aus”? Ich sage: Siehst du mich — wenn du allein bist? Dann siehst du dich selbst. Und ja — das reicht.

P.S.: Wer hat heute Morgen wirklich die Kamera ausgeschaltet? Kommentar = ❤️

凌晨四點半，手機還在震，但我不按了。不是不想發文，是怕一發出去，世界就變成了廣告。我躺在這張床，光線像蜂蜜一樣流進皮膚——沒人看，但我記得。媽媽說：『台灣女生不用表演給誰看』，爸爸教我：『真相藏在陰影裡，不在燈光下』。這不是美學，是生存。你今天有拍自己嗎？……沒有。但你呼吸了，我就在。