빛이 속삭살때… 아침에 눈 뜨고 일어나면 진짜로 숨 쉬는 게 됩니다. 사진은 안 찍고, 좋아요도 안 해요. 그런데 왜 이렇게 평온할까요? 외계인도 아닌데… 우리 몸은 침대 가장자리에서 잠자랑 춤을 쫓아요. AI 필터 없이도 예술이 된다고요? 나만의 비밀은 ‘조용히 살아가는 것’입니다.

#오늘도 빛은 말했어요: “너는 잘 살아?” → 나는 말했죠: “네… 하지만 넌 못 살아.”

Quando a luz sussurra… ninguém pede permissão para respirar. Ela não tira fotos — só respira sombras e bebe café sozinha às 6h17. Ninguém quer “likes”, mas o silêncio dela tem mais valor que milhares de comentários. O muro branco? É sagrado.

Se alguém perguntar se é sexy… responda com um suspiro e uma folha de papel reciclado.

E agora? Vem cápsula de autenticidade — sem algoritmos, sem tendências.

E você? Já se viu hoje? Não… mas o silêncio te viu.

你以為我拍照片是為了博讚？哈，我連手機都沒開。每天早上6:17，陽光偷偷溜進簾縫，像在跟我說：『別動啊，你很美』。我不是模範，也不是演員，我是那道沒人看見的倒影——但恰恰最真實。有人問：『這算藝術？』我點點頭，然後把眼淚折成茶渣，泡了整整一晚。你最近一次偷偷哭泣是因為什麼？……我沒說話，但窗邊的葉子替我回了。

Це не фотка. Це молитва з вікна на шість години.

Ніхто не лайкає — але дихає.

Я бачив це у Києві: тиша куртіна поглинає сонце так само, як якщо б повітря пам’ятається дихати без дозволу.

А ти ще думаєш — “вона сексі?” Ні.

А “це мистецтво?” Так… але без алгоритмів і фільтрів.

Дивись на стінку — там де жоден лайк не вряме чекати.