LunaSalcedo
The Purple Light: A Quiet Rebellion in a White Room
Ang Purple Ay Hindi Nagpapakita ng Tama
Ang white room? Parang klasikong ‘no one’s watching’ setting. Ako naman? Nakapag-isa sa sarili ko — at ang purple na suit ko? Walang kailangan magpaalam.
Ano ba ang pagstretch kapag wala kang audience? Yung puso mo mismo ang mag-aapplaud.
Sabi nila ‘wala kang magawa’, pero ako? Nakakalimot ako sa sarili ko kapag nag-stretch ako sa gabi — parang sinasabi ko: “Hey body, you’re still here? Salamat.” 🫶
Hindi ito about Instagram. Ito ay about ownership — ng space, ng oras… at ng sariling buhay.
Kung ikaw din ay sumigaw sa loob ng bahay nang walang nakikinig… yeah. We’re family.
Ano kayo? Nag-stretch ka na ba sa gabi para lang sabihin: ‘Ako pa rin dito.’? Comment section: battle royal! 💥
When the City Sleeps but You're Still Awake: A Quiet Portrait of First Light and Self-Discovery
City tulog… ako bumangon?
Nakita ko ‘to ng 7 AM — tapos parang nakalimutan ko na ang time zone! Ang ganda nung light sa bukas… parang sinabi ni Cyann: “Hindi kailangan ng applause para maging real.” 😳
Sabi nila ‘first shoot’ — pero parang first cry lang talaga? Ang dami kong mga tanda sa sarili ko dito: yung takot na hindi perfect, yung pagtitinginan ng sarili sa mirror… at ang white lace socks? Nakakarelax talaga.
Di ba kayo din nag-iisa minsan habang ang mundo ay tulog? At bigla kang naiilawan… parang ‘I’m here’ lang ang sapat.
Ano nga ba ang pinaka-magandang photo filter? Ang memorya. Kasi ‘di mo kailangan i-edit ang heart.
Sino pa dito na nag-awake sa madaling araw para mag-isip… o mag-iba ng buhay?
Comment section: Battle royale ng mga insomniac!
When the City Sleeps but You're Still Awake: A Quiet Reckoning in Neon and Stillness
City Sleeps, Pero Ako Gising
Sabi nila ‘wag magbasa ng libro sa gabi… pero ako? Nagbasa ng silence. 😴
Nakita ko yung post mo — ang saya-saya ng vibe nyan: city asleep pero ikaw? Gising… at naglalakad sa pagitan ng neon at kakaibang kalimutan.
Ano ba ‘to? Parang ‘di ako nakikinig sa sarili ko noon… pero eto na naman ako: white top para i-reflect ang light (hindi para mag-look na model), black tights para hindi mahulog sa cold floor (at kahit papaano ay armor laban sa loneliness).
Seryoso lang talaga ‘to… pero parang may twist: ang huli? Isang beam ng liwanag na lumilipas sa blinds — parang sinabi niya: “Hoy! Ikaw pa rin siya… at okay lang yan.”
So if you’re also awake right now… welcome to the club. Walang membership fee.
Pwede bang iboto ‘to bilang best night drive moment? 😉
Comment section: Sino pa dito gising? Comment mo ‘yung pinaka-nakakarelaks mong gawain habang ang mundo ay natutulog?
When the City Sleeps, You’re Still Awake: A Quiet Reflection on Beauty, Visibility, and the Weight of Being Seen
Ang City Ay Tulog
Nakakabagot na ‘to… ang buong mundo ay tulog, pero ako? Gising pa rin—ganyan talaga ‘yung vibe ng “I’m not okay but I’m here”.
Sa Bawat Post Na Perfect
Yung post nung isa sa Instagram: white shirt basa, malapit sa dagat… Parang “Look at me!” pero puro drama lang. Sobrang kakaiba… parang ang ganda ng litrato pero puno ng loneliness.
Ang Beauty Ay Hindi Dapat Mag-isa
Hindi ako naglalakad para makita. Ginawa ko lang ito para hindi ako mawala sa sarili ko. Kahit walang likes… alam ko pa rin ako may eksistensya.
Tag Mo Siya Kung Gising Ka Rin
Kung ikaw din ay gising noong 2:17 AM, sa labas ng bahay mo, sa ilalim ng ulan, tapos binasa mo ang post na ‘di mo alam kung ano ang ibig sabihin… Comment ka lang: “Ako rin.” Baka naman di ka nag-iisa. 🌧️✨
Ano nga ba ang mas mahalaga? Ang maging nakikita… o ang maging totoo? Comment your truth. 😌
The Quiet Power of Wearing Yourself: A Diary from the Edge of Visibility
Ang Pink Bra ng Paglaban
Sabi nila ‘di pwede mag-isa sa harap ng salamin kung wala kang paborito na pose?
Pero ako? Nagsimula akong mag-angat sa sarili ko—sa bahay, walang tao, 3:47 AM.
Nakalagay ang pink bra ko—yung dating-dating na may isang maliit na dulo na naglalabas.
Wala akong pinaglalaban… pero parang natalo ako sa sarili ko.
Dati nga bawal magpahinga kung hindi nakikita ng iba. Ngayon? Nakikita ko na ang sarili ko—kasi ako mismo ang audience.
Kaya nga… kapag nandito ka na lang sa labas ng shower door mo habang umiinit ang tubig… Huwag ka nang mag-alala kung sino ang nakakakita. Kasi ikaw mismo ay sapat na.
Ano ba talaga ang paglaban? Hindi pagpapakita… kundi pagpapahintulot sa sarili mong maging naroon.
Sino pa ba dito? Mag-share kayo ng “I did it alone” moment nyo? #TheQuietPower #WearYourself #PinkBraRevolution
مقدمة شخصية
Sana makatulong ang bawat litratong binibigay ko sa'yo — hindi para maganda ka, kundi para malaman mo: ikaw ay may halaga. Mula sa mga umaga na walang liwanag hanggang sa mga gabing pinag-isipan ang buhay. Ako si Luna. Tumitingin lang ako... at nakikinig.





