Nakita Ko Ang Akin

Noong nasa loob ng banyo ako noong isang biyernes na may ulan… nagbago ang mundo.

Hindi ko nakita ang ‘perfect shot’—nakita ko ang sarili kong mukha na puno ng tawa at luha.

Ang Buhay Ko Ay Nag-edit Din

Sa bahay? Mahinahon ako. Sa social media? Ngiti na parang ‘sana ma-appreciate’.

Pero yung araw na iyon… sinabi ko sa sarili ko: ‘Ano ba talaga ako kapag wala sila?’

First Real Selfie (At Siyempre, Hindi Nakalipad)

Nakuha ko ito nang walang plano… walang makeup… tulog pa lang.

Tama lang ito sa puso ko—hindi dahil maganda.

Tapos biglang sumagot siya: ‘Parang ikaw ay bumabreathe na ulit.’

Ang gulo! Yung comment na iyon… mas nakakarelaks kaysa sa 100 likes.

Bakit Kailangan Mag-Edit?

Hindi lang visual—ginagawa din natin ito sa emosyon: sinimulan mo ang iyong sadness para lang maging happy, sinubukan mong i-hide ang doubt para makita kang brave.

Pero totoo: Ang pagtanggap sa sarili ay rebolusyon. Kahit may kulay kulay pa man ang mukha mo—tuloy ka pa rin mag-selpon. Kasi hindi ka nagpapakalat para maka-like… kundi para makabawi sa sarili mo.

Ano kayo? May araw ba kayong nag-iba dahil nakita niyo ang sarili ninyo? Comment section! 🫶

Nakakalungkot? Oo! Pero eto ang totoo: hindi ako nag-iisa sa gabi… may Wi-Fi pa! 😅

No filter. No likes. No caption. Just me, my mom’s voice sa laundry room at 10 PM: “Ang pinakasacred na bagay ay ‘pag may tao’ na nakikita ka…”

Kaya minsan pa ‘perfect’ photo? Hala! Daming nagsusulat ng self-portrait tapos wala namang heart. Sana all nyo na rin kaya mag-post ng ‘not perfect’ na larawan? Comment section: OPEN NA! Sino dito ang nag-iiyak pero di nag-delete? #MyQuietNightThread