Nakakalatian na ‘surfing’ sa indoor? Hala! Wala nang wave kundi ang takip ng kahoy na board… at yung ‘glow’? Yung liwan mong sarili! Ang therapist mo ay di pala nagtuturo ng surfing—nagtuturo lang ng paghinga habang nakaupo sa kusina ni nanay habang sinasabi: “Ang ganda ay nasa pagiging hindi perpekto.” Sana all! Nandito ako sa Quezon City… walang anak… pero may mga tao na nakikita ako. Saan ka ba nagsisimba ng sarili mo? 🤍

Sige na, ako ang nagsabi:

Ang ganda ng ‘When the City Sleeps but You’re Still Awake’—parang sinabi ko sa sarili ko noong nakalipas na dalawang taon sa bahay ko sa Cubao.

Nakatulog ba ang lungsod? Oo. Pero ako? Nakahiga pa rin—gising, nag-iisip, at nagtatanong: ‘Ano ba talaga ako?’ Parang si Yuer Xiao lang… pero sa kanto ng Timog Avenue.

Hindi naman ako babaeng maganda para maging modelo—pero parang… sapat na ang pagkabasa ng sarili ko bilang eksena.

Ang Gulo Ay Mahalaga

Sabi nila ‘be real’—pero bakit parang sobra pa yung pressure? Parang kailangan mong maging perfect para maging honest? Eh ano kung hindi? Eto ang pinakamagandang parte: hindi mo kailangan magpapakita para maging may-kaibigan.

Tapos…

Ang huli? Isang tanong sa screen: ‘Ano ang iniingatan mo ngayon?’ Parang sabihin mo sa sarili mo: ‘Opo, ikaw na naman.’

Kaya nga… Tag someone who’s still awake but pretending to sleep. Sa tingin ko… baka siya mismo siya.*

Ang Sea Ay Buhay Na Buhay

Sabi nila ‘di pwedeng mag-isa sa Maldives? Eh ang ganda naman ng silence—parang kumakausap ka sa mundo mismo.

Red Suit Pero Hindi Para Sa Likes

Yung suit? Parang ritual lang—hindi para ma-see, kundi para hindi ma-lose ang sarili.

Hindi Kailangan Mag-Pose Para Maging Nakaka-Move

Hindi ako nagsuot ng makeup… pero ang dami ko pang comments na ‘I felt seen.’

Ano ba talaga ang beauty? Di ba yung pagkakaroon ng ganito: walang filter, walang choreography… pero parang ikaw ay nagpapahalaga sa sarili mo?

Kaya nga… Sa susunod mong pumunta sa beach, ‘try’ mo rin iyan: walang makeup, wala ring plano, simulan mo lang na maging you.

Ano naman kayo? Nung huli niyo na ituloy ‘to… ano ang nangyari? Comment section! 🌊💕

Sweat Nagsabi

Ang saya ko sa post na ‘to—parang narinig ko ang sariling sweat kong nagsalita sa gym! 💦

Grabe, siya lang ang nakakarinig ng mga ‘I’m here’ mo… pero di mo naman pinapansin!

Parang may green vest ka lang? Hindi—may green courage ka! 🌿

Naiisip ko: ‘Bakit ako nag-ehersisyo kahit walang nakikita?’ Kasi para sa sarili ko… at para sabihin sa mundo: Nandiyan ako.

Ano ba ‘to? Di ba ‘tong ginawa mo ay silent rebellion? 😤

Seryoso nga, kung umalis ka na dati… ngayon ikaw ang sumulpot. At wala kang pumasok sa spotlight—pero may light pa rin sa loob mo.

Kaya kung ikaw din yung nagbasa habang nakahiga sa bed… mag-ehersisyo man o hindi—ikaw ay walang kapareha.

Ano nga ba ang ginawa mo kanina para maging you? Comment na! 👇

Ang Tunay na Rebolusyon

Sabi nila ‘rebel’ daw ang mag-iba ng pananaw… pero eto ako—nag-rebelde sa sarili ko lang.

Nakatira ako sa Quezon City, may kapatid na architect… pero ang totoo? Sa gabi lang ako nagsisimula maging real. Ang gulo ng buhay? Parang kumot na may pugad.

Pero noong isang gabing walang tao sa estasyon… tinignan ko sarili ko sa salamin—hindi para mag-apply ng job o mag-post para sa likes.

Tinignan ko siya… at sinabi: “Oo nga, ikaw talaga.”

Hindi ako nag-try na maging ‘seen’. Ako lang ay mayroon.

Sabi nila ‘black Korean’ daw ako… pero ang totoo? Ako’y Filipino, at wala akong kinakailangan pang ipaliwanag.

So ano ba? Basta’t alam mo na ikaw ay naroon—kung wala man ang mundo… ikaw mismo ay sapat.

Ano ba kayo? Nagpapalit ba kayo ng damit bago umalis sa bahay para mas mabigyan ng attention?

Comment section: Sino dito may kapatid na architect? Let’s bond over bad decisions.

Ang beauty ay hindi nasa filter o likes… kundi nasa hininga mo nang walang takot sa salamin.

Nakita ko ang sarili kong litrato sa pinto — hindi ito cosplay, kundi panan ng pagkakaibigan.

Kung may isang frame na walang tawa… sya ang pinaka totoo.

Ano ba ang isinusuot mo ngayon? 😌

Nakita ko na hindi ko kailangan ng perfection para maging visible! Ang pink bikini? HINDI costume—armor talaga ‘yan! Nangungulit lang ako sa hangin habang may camera sa bayot… walang director, walang crew—puro ako at ang alaala ko sa bawat frame.

Ang AI filter? Di naman filter ng beauty… yun ay memory na nag-iisip sa akin.

Kapag sinabi nila ‘confidence is earned through validation’—sige lang! Pero ako? Nagawa ko ‘yung pagigising sa sarili… dahil nandito ako… at hindi ako tatawag para magpa-appear.

Sino bang di nakikita ng sarili niya? Comment section: ‘Saan ka ba nagsimula?’