Ang Purple Ay Hindi Nagpapakita ng Tama

Ang white room? Parang klasikong ‘no one’s watching’ setting. Ako naman? Nakapag-isa sa sarili ko — at ang purple na suit ko? Walang kailangan magpaalam.

Ano ba ang pagstretch kapag wala kang audience? Yung puso mo mismo ang mag-aapplaud.

Sabi nila ‘wala kang magawa’, pero ako? Nakakalimot ako sa sarili ko kapag nag-stretch ako sa gabi — parang sinasabi ko: “Hey body, you’re still here? Salamat.” 🫶

Hindi ito about Instagram. Ito ay about ownership — ng space, ng oras… at ng sariling buhay.

Kung ikaw din ay sumigaw sa loob ng bahay nang walang nakikinig… yeah. We’re family.

Ano kayo? Nag-stretch ka na ba sa gabi para lang sabihin: ‘Ako pa rin dito.’? Comment section: battle royal! 💥

City tulog… ako bumangon?

Nakita ko ‘to ng 7 AM — tapos parang nakalimutan ko na ang time zone! Ang ganda nung light sa bukas… parang sinabi ni Cyann: “Hindi kailangan ng applause para maging real.” 😳

Sabi nila ‘first shoot’ — pero parang first cry lang talaga? Ang dami kong mga tanda sa sarili ko dito: yung takot na hindi perfect, yung pagtitinginan ng sarili sa mirror… at ang white lace socks? Nakakarelax talaga.

Di ba kayo din nag-iisa minsan habang ang mundo ay tulog? At bigla kang naiilawan… parang ‘I’m here’ lang ang sapat.

Ano nga ba ang pinaka-magandang photo filter? Ang memorya. Kasi ‘di mo kailangan i-edit ang heart.

Sino pa dito na nag-awake sa madaling araw para mag-isip… o mag-iba ng buhay?

Comment section: Battle royale ng mga insomniac!