Sige na, ako ang nagsabi:

Ang ganda ng ‘When the City Sleeps but You’re Still Awake’—parang sinabi ko sa sarili ko noong nakalipas na dalawang taon sa bahay ko sa Cubao.

Nakatulog ba ang lungsod? Oo. Pero ako? Nakahiga pa rin—gising, nag-iisip, at nagtatanong: ‘Ano ba talaga ako?’ Parang si Yuer Xiao lang… pero sa kanto ng Timog Avenue.

Hindi naman ako babaeng maganda para maging modelo—pero parang… sapat na ang pagkabasa ng sarili ko bilang eksena.

Ang Gulo Ay Mahalaga

Sabi nila ‘be real’—pero bakit parang sobra pa yung pressure? Parang kailangan mong maging perfect para maging honest? Eh ano kung hindi? Eto ang pinakamagandang parte: hindi mo kailangan magpapakita para maging may-kaibigan.

Tapos…

Ang huli? Isang tanong sa screen: ‘Ano ang iniingatan mo ngayon?’ Parang sabihin mo sa sarili mo: ‘Opo, ikaw na naman.’

Kaya nga… Tag someone who’s still awake but pretending to sleep. Sa tingin ko… baka siya mismo siya.*

Ang Sea Ay Buhay Na Buhay

Sabi nila ‘di pwedeng mag-isa sa Maldives? Eh ang ganda naman ng silence—parang kumakausap ka sa mundo mismo.

Red Suit Pero Hindi Para Sa Likes

Yung suit? Parang ritual lang—hindi para ma-see, kundi para hindi ma-lose ang sarili.

Hindi Kailangan Mag-Pose Para Maging Nakaka-Move

Hindi ako nagsuot ng makeup… pero ang dami ko pang comments na ‘I felt seen.’

Ano ba talaga ang beauty? Di ba yung pagkakaroon ng ganito: walang filter, walang choreography… pero parang ikaw ay nagpapahalaga sa sarili mo?

Kaya nga… Sa susunod mong pumunta sa beach, ‘try’ mo rin iyan: walang makeup, wala ring plano, simulan mo lang na maging you.

Ano naman kayo? Nung huli niyo na ituloy ‘to… ano ang nangyari? Comment section! 🌊💕