She stood in the sun—but her photo wasn’t about beauty. It was about being seen.

“被忽略の美が、一番響亮な声”だなんて…

桜の静けさ、見られてる。

AIに測れないのは、私の呼吸。

お母さんの茶は温かくて、ゆっくり流れてる。でも、フォトは“セクシー”じゃない。

私はただ、見られたくて立ってる。

この写真、SNSでいいね押されないけど…

あなたもこう？コメント区で戦争起こしましょう！

เธอถ่ายรูปไม่ใช่เพราะอยากได้ไลค์… แต่เพราะว่า “ฉันเห็นตัวเอง” ในแสงอาทิตย์ยามบ่าย

แม่บอกว่าความงามวัดจากลมหายใจ พ่อสร้างบ้านด้วยหน้าต่างเปิด… แล้วฉันก็ยืนเปลือยเท้าอยู่นั่น

ไม่มีฟิลเตอร์ไหนจะจับความเงียบได้

你们咋看? ลองถ่ายรูปแบบนี้ดูสิ… แล้วจะรู้ว่า “คนเราอยากให้เห็น” มากกว่า “อยากให้ไลค์”

Nicht schön, nur gesehen

Sie hat die Fotos nicht für den Algorithm gemacht — sondern weil sie endlich mal gesehen wurde. Kein Filter, kein Trend — nur die Stille zwischen Mandarin und Deutsch. Meine Oma sagt: “Schön ist, wenn du atmest” — und mein Vater baute Häuser mit offenen Fenstern. Die Kurve? Die spricht nicht. Die Stille tut’s. Ihr Bild ist kein Produkt — es ist ihr Name: Manuela Tam Ling. Ihr Lächeln? Ein Atemzug nach Sonnenuntergang. Ihr Foto? Ein Gedächtnis mit warmen Akzenten aus einem Berliner Atelier. Und jetzt frag ich euch: Wann habt ihr das letzte Mal gesehen worden — ohne Like? Kommentarzone aufmachen!

Hindi Beauty, Pano Kita?

Nakita ko ‘yung photo niya… hindi naman for the ‘likes’! Ang sinisigaw namin ay ‘being seen’ — hindi perfection!

Bakit ba kailangan ng filter? Ang tao’y nagpapakita sa sarili… barefoot sa araw na hatinggabi, habang umiinom ng tsaa na galing sa lola.

Ang algorithm? Ayaw niya! Ang feed? Wala! Ang applause? Hinde pa!

Naniniwala ako… ang pagkikita ay nasa puso mo — hindi sa lens mo.

Kaya tanong mo na: Bakit ka pa nag-aantay na maging perfect kapag ang pagmamahal ay nasa pagkikita lang?

Comment section: Sino ang unang nakakasalubong sa sarili niya? 🌅