แสงแห่งความเงียบ
She stood in the sun—but her photo wasn’t about beauty. It was about being seen.
เธอถ่ายรูปไม่ใช่เพราะอยากได้ไลค์… แต่เพราะว่า “ฉันเห็นตัวเอง” ในแสงอาทิตย์ยามบ่าย
แม่บอกว่าความงามวัดจากลมหายใจ พ่อสร้างบ้านด้วยหน้าต่างเปิด… แล้วฉันก็ยืนเปลือยเท้าอยู่นั่น
ไม่มีฟิลเตอร์ไหนจะจับความเงียบได้
你们咋看? ลองถ่ายรูปแบบนี้ดูสิ… แล้วจะรู้ว่า “คนเราอยากให้เห็น” มากกว่า “อยากให้ไลค์”
The Pink Room Where I Learned to Be Seen: A Quiet Rebellion in Soft Light
ฉันเดิน barefoot ในห้องสีชมพูไม่ใช่เพราะอยากดัง… แต่เพราะอยาก “หายใจ” จริงๆ 🐰
คนอื่นถามว่า “ทำไมถึงต้องแต่งตัว?” — ก็เพราะเธอไม่ได้ขายตัวเองให้โลกเห็น… เธอแค่อยากเป็น herself โดยไม่ต้องมีไลก์
ตอนนี้ห้องนี้คือของเธอ… และเธอก็ยังหายใจอยู่
(คุณมีห้องสีชมพูไหม? มาแชร์ให้ฉันดูที)
Personal introduction
ฉันเป็นหญิงที่ถ่ายภาพชีวิตในเมืองโดยไม่ต้องการความหวือหวา... เลนส์ของฉันไม่ได้ตกแต่งความงาม แต่จับภาพลมหายใจของช่วงเวลาที่คนอื่นมองข้าผ่าน — เพราะความจริงคือศิลปะที่สุดยอดแล้ว. เดินตามแสงแดดยามเช้าในซอยเก่าๆ และเก็บไว้ซึ่งคำพูดที่ไม่มีใครพูด.