Ang bawal na liway sa gabi
The Quiet Rebellion in a Blue Dress: How I Learned to Be Seen Without Asking
Nakita ko sarili ko sa salamin… nang walang filter! Ang blue dress? Hindi para sa Instagram—kundi para sa puso ko. Walang drama, walang tawag… puro ako lang at kalmado tulad ng hininga pagkatapos ng umaga. Sana lahat ng babae na nakikita na sila’y sasabihin: ‘Sige na.’ Hindi tayo kailangan magpapakita—sapat na maging sarili natin.
She stood in the sun—but her photo wasn’t about beauty. It was about being seen.
Hindi Beauty, Pano Kita?
Nakita ko ‘yung photo niya… hindi naman for the ‘likes’! Ang sinisigaw namin ay ‘being seen’ — hindi perfection!
Bakit ba kailangan ng filter? Ang tao’y nagpapakita sa sarili… barefoot sa araw na hatinggabi, habang umiinom ng tsaa na galing sa lola.
Ang algorithm? Ayaw niya! Ang feed? Wala! Ang applause? Hinde pa!
Naniniwala ako… ang pagkikita ay nasa puso mo — hindi sa lens mo.
Kaya tanong mo na: Bakit ka pa nag-aantay na maging perfect kapag ang pagmamahal ay nasa pagkikita lang?
Comment section: Sino ang unang nakakasalubong sa sarili niya? 🌅
Personal introduction
Ako ay isang dalaga na naglalaro ng liwan sa bawat araw—hindi ko kailangan ang filter, kundi ang tunay na dula ng aking mga mata. Sa bawat litrato ng sinag, may kuwento na nagsisilbing tahanan. Ako ay hindi lang nag-iisa—nagkakasama ako sa bawat babae na nais makita, hindi lang maging nakikita. Narito ako, at narito ka rin.